Bali, Chapter I. Tabanan. Getting to know each other.

We spent the first 3 weeks in Tabanan, in the middle of rice fields in the mountains. We stayed in the place called Bali Lush for 99% of our time, not really moving around. The driver who was moving us to the next destination asked – didn’t you get bored?

Oh, hell no! It was a very interesting and abundant inner journey.

 

It took us 6 months to prepare for this journey. We have closed all the issues in Poland, sold or gave away our personal stuff, packed 2 backpacks and went to Bali.

It was already a big process of releasing attachments, making myself free and independent from the family or social influences. (I will probably write another article about that). When I came to Bali, I discovered that there are other layers of influences, which when I was in the family and society bubble I even didn’t feel. It is the influence of the country’s energy/ the energy of the place.

Moving to the other half of the world, I felt that the energies here were completely unknown to me. At first, I felt fear when I encountered the nature here. The huge leaves, flowers, and fruits that nature bears here overwhelm with their vitality and aliveness. They penetrate without asking. The huge banana leaves almost intruded into our house. I was terrified by their presence, expansiveness, and intensity of contact. And at the same time, I knew that these energies had something for me. There is a reason why those who have been here call this island transformational. 

Being in one of the liquid states, I went to the jungle. Not knowing why, I felt that it was exactly what I was supposed to do, despite my fear. I met a tree that was all the way inviting with its large, half-meter-high roots. I sat down among them. It was exactly the same feeling as if someone was holding me in his arms. I felt sadness from the encounter, from the contact, from finally feeling safe here. The tree said to me – let go of all expectations, and then you will be ready to hear what nature is saying to you. This is my first main lesson here. Let go of all plans, ideas, expectations, and everything that was in my head. As long as my mind is occupied by various ideas so long I keep away the possibilities for what wants to manifest right now. And indeed going here I had plans. I wanted to create concrete spaces for transformation and healing. And yes, I can do that, but I feel that the energy is not flowing in that direction at all. I can persist and do my own thing but then I’m just going to do it alone, without nature’s support. And I know I don’t want that. That’s why I let go and I practice listening. I connect with the rocks, with the river, with the trees, I listen to the lizards, cicadas, and birds. I listen with my heart.

 

In the past, I very often asked myself the question, what should I do next? My gremlin could eat fo hours the energy from doubting whether what I chose was definitely right. Being here, letting go of everything, I saw that what is on my table is ON my table I just need to look at that instead of looking for that. I can have the desire to do something and many of these desires come from my child’s or parent’s ego state. What is to do as my next step on the path into Adulthood is just there. It is my choice if I want to see it or not.

This island so far is supporting me in realizing the bullshit. Deep inside I have a commitment to live my truth. To take the steps that are to be taken exactly now. Whatever is not aligned with that, very fast comes up to the surface. Here it is more visible to me. I am not able to skip the pain. The pain is too big.

I am here with my family. With a partner and two children – Mia (1,5 years old) and Leo (3,5). I’m here because I’m researching how I want to live, as a Woman, Partner, and Mother simultaneously. Discovering this has become my priority. All other studies suddenly receded into the background. Life showed me what my next step is now. This life is happening now, all the time, 24 hours a day. It turned out to be the most challenging transformational space I’ve been in. I am in this space when I’m comfortable and when I’m feeling tired and would like to get out of it. And I started asking myself how, as a Woman who wants to live her destiny, I can be a Mother and additionally a Partner at the same time. These are three great areas of life, each with its own needs, its own desires. How do I combine it so that I don’t give up any of them and I don’t go to any compromises? And I feel that I deeply know how to do that. And this is now on my table.

Being an Adult Woman in a relationship and having kids requires many initiations, inner work, and liquid states.

It is all the time practicing – staying in my center, giving proposals, negotiating intimacy, shifting/creating spaces, sharing what I feel with my partner and kids, starting over, being visible with my needs, being unhookable, being a space holder and a possibilitator.

 

Right here in Tabanan, the idea was born to create a Bridge House for people who are in similar research and who want to become Archetypal Women/Men, create intimate relationships with their partners, support a new culture of raising children, people who want to transform from the nuclear family to Archetypal Tribe. (I will write details about this project soon.)

 

I have my morning practice. The purpose of this practice is to feel good, to feel joy and love, to be connected with my soul. And I have a tool that is working or is supposed to work which is morning yoga practice and centering.

I experienced that life happens and my kids come during my practice and I can choose – stay at my practice and negotiate with my kids that I will fulfill their needs in 15 minutes (which is quite illusionary when you deal with 1,5 years old girl who is the period of discovering her authority) or I can go with this what is appearing. It is another great gremlin food to have the expectation that something will be somehow and then when the expectation is not fulfilled be totally angry at others, the universe, myself, etc. I experienced that many times. 

And then there was a time when I was sitting on my yoga mat and my children came with their necessities. Sitting on me, talking to me, taking my attention. And in this very moment, I had a choice and I chose to go with this what is. I was sitting the entire 15 min with my kids on my laps and I experienced so much love and connection that my previous yoga practices didn’t give me. I was so happy and fulfilled even though I didn’t do any asana. I got what I wanted, just in a different way.

Nature is constantly offering you something. It is your choice if you take that with an open heart or if you resist.  You can try to be smarter than this but from my experience not happier.

 

When we were on the plane to Bali I saw for the first time how my 1.5-year-old daughter initiated a play with another kid. It was the little Thai boy.

From that moment I dropped all my doubts about whether it is good to travel with kids or not. I saw her courage, openness, curiosity, and will to discover. 

We decided to take the minimum amount of things in this travel to make our life more simple. We just took 2 little car toys which we gave away to the Balinese family in the second week as even though these were the favorite toys of our kids, they were just getting more and more dust staying in the corner.

Living close to nature and being outside most of the time offers them thousands of possibilities to play. I am really amazed by their creativity and finding a way to play with water, leaves, stones, or even a kettle. I see that child raising in a new environment doesn’t require anything but presence and time. Kids naturally are looking for interactions, connection and they build their tribe. After two weeks their favorite places to play were in the kitchen where people were cooking, in the constructions, in the river, and on the farm. They followed the people and they spend time with them. That makes them fun. Their home can be anywhere as long as they feel safe and they feel safe where they get presence and love.

 

We had a really simple life for these first three weeks. We were only two times outside in some cities and we were exhausted after that. I see now clearly that for me no external attraction means no distractions. It is so much easier for me to be integrated and nourished in simple activities, staying in nature, far from the city. We found our family rhythm for the first time ever and it was working very well for all of us.

 

From the culture-to-culture conversation with a Balinese driver, I learned about three principles of their culture:

To be in harmony with god.

To be in harmony with yourself.

To be in harmony with others.

 

After two hours of this conversation, I realized that we have many similarities. Although I don’t believe in any god, I know there is something greater than me. I am practicing how to be integrated with myself and how to create intimate relationships with others.

 

However, I feel fear about the motivation of their behavior. They strongly believe in karma, saying that you should do good things and help others in order to have a better life. And my fear is that they do that for the concept and not because they really want to help every time they do that. Sometimes I felt that it was fear that was behind their offer. Fear of not using the opportunity to help. And not really a joy of doing this. I feel sad that this culture has very strict customs and people’s choices are limited if they want to stay in the community. From this conversation, I felt that this man is wondering what else is possible as he feels that something is not right. He asked many questions about my culture and was open to listening. It was a culture-to-culture conversation and the quest-ion that appeared in me was how to make a Being-to-Being conversation which is also a culture-to-culture conversation.

The culture is the culture. It is a game world. And somewhere under the layers of customs, beliefs, concepts, and distinctions we are the same. I want to meet with these people on that level and I take that as my further experiments.

 

POLISH

Pierwsze 3 tygodnie spędziliśmy w Tabanan, pośrodku pól ryżowych w górach. Przez 99% czasu przebywaliśmy w Bali Lush, tak naprawdę nie ruszając się z miejsca. Kierowca, który wiózł nas do następnego miejsca zapytał – nie nudziło wam się?

Och, zupełnie nie! To była bardzo interesująca i bogata wewnętrzna podróż.

 

Przygotowania do tej podróży zajęły nam 6 miesięcy. Zamknęliśmy wszystkie sprawy w Polsce, sprzedaliśmy lub oddaliśmy nasze osobiste rzeczy, spakowaliśmy 2 plecaki i pojechaliśmy na Bali.

To był już duży proces uwalniania przywiązań, uzależnień od rodziny czy wpływów społecznych. (Prawdopodobnie napiszę o tym inny artykuł).

Kiedy przyjechałam na Bali, odkryłam, że istnieją inne warstwy wpływów, których nawet nie odczuwałam, gdy byłam w bańce rodzinnej i społecznej.

Jest to wpływ energii kraju/energii miejsca.

 

Przeprowadzając się na druga półkulę świata poczułam, że te energie tutaj są mi zupełnie obce. Początkowo czułam strach, gdy spotykałam się z tutejszą naturą. Olbrzymie liście, kwiaty, owoce jakie natura tutaj rodzi przytłaczają swoją witalnością i żywotnością. Penetrują bez pytania. Wielkie zaglądające do naszego domu liście bananowca wpraszały się do środka. Przerażała mnie ich obecność, ekspansywność i intensywność kontaktu. I jednocześnie wiedziałam, że te energie mają coś dla mnie. Nie bez powodu ci, co tu byli nazywają tą wyspę transformującą. Będąc w jednym ze stanów płynnych poszłam do dżungli. Nie wiedząc po co, czułam, że dokładnie to mam zrobić, mimo mojego strachu. Spotkałam drzewo, które aż zapraszało swoimi wielkimi, na pół metra wysokimi korzeniami. Usiadłam wśród nich. Było to dokładnie takie samo odczucie, jakby ktoś trzymał mnie w swoich ramionach. Poczułam wzruszenie ze spotkania, z kontaktu, z tego, że wreszcie czuję się tu bezpiecznie. Drzewo powiedziało do mnie – odpuść wszystkie oczekiwania, wówczas będziesz gotowa na to, aby słyszeć co do ciebie mówi natura. To moja pierwsza główna lekcja tutaj. Odpuścić wszelkie plany, pomysły, oczekiwania, wszystko, co było w mojej głowie. Tak długo, jak mój umysł okupują różne wyobrażenia, tak długo zatrzymuję możliwości na to, co chce przejawić się właśnie teraz.

I rzeczywiście jadąc tutaj miałam plany. Chciałam stworzyć konkretne przestrzenie dla transformacji i uzdrawiania. I tak, mogę to zrobić, ale czuję, że energia wcale nie płynie w tą stronę. Mogę się upierać i robić swoje, tylko będę to robić sama, bez wsparcia natury. A wiem, że tego nie chce. Dlatego odpuszczam i praktykuje słuchanie. Łącze się ze skałami, z rzeką, z drzewami, słucham jaszczurek, cykad i ptaków. Słucham sercem.

 

W przeszłości bardzo często zadawałam sobie pytanie, co powinnam dalej robić, czym się zająć i mój gremlin mógł godzinami najadać się wątpieniem, czy to co wybieram na pewno jest słuszne. Będąc tutaj, odpuszczając wszystko, zobaczyłam, że to, co jest na moim stole, jest NA moim stole, muszę tylko na to spojrzeć, zamiast tego szukać. Mogę mieć pragnienie zrobienia czegoś, a wiele z tych pragnień pochodzi ze stanu ego mojego dziecka lub rodzica. To, co mam zrobić jako następny krok na ścieżce do dorosłości, po prostu tam jest. To mój wybór, czy chcę to zobaczyć, czy nie.

 

Ta wyspa jak dotąd wspiera mnie w uświadamianiu sobie bzdur. Głęboko w środku mam zobowiązanie do życia zgodnie z moją prawdą. Chcę podejmować kroki, które mają być podjęte dokładnie teraz. Cokolwiek nie jest z tym zgodne, bardzo szybko wychodzi na powierzchnię. Tutaj jest to dla mnie bardziej widoczne. Nie jestem w stanie pominąć bólu. Ból jest zbyt duży.

 

Jestem tu z rodziną. Z partnerem i dwójką dzieci – Mia (1,5 roku) i Leo (3,5 roku). Jestem tu w poszukiwaniu, jak chcę żyć, jako Kobieta, Partnerka i Matka jednocześnie. Odkrywanie tego stało się moim priorytetem. Wszystkie inne obszary nagle odsunęły się na dalszy plan. Życie pokazało mi, co jest teraz moim kolejnym krokiem. To życie wydarza się teraz, cały czas, 24h na dobę. Okazuje się, że to najbardziej wyzwaniowa przestrzeń transformacyjna, w której byłam. Przestrzeń, która się dzieje, w której jestem gdy jest mi dobrze i gdy czuje się zmęczona i chciałabym z niej wyjść. I zaczęłam zadawać sobie pytanie, jak jako Kobieta, która chce realizować swoje powołanie, mogę jednocześnie być Mamą i dodatkowo Partnerką. To są trzy wielkie obszary życia, każdy z nich ma swoje potrzeby, swoj pragnienia. Jak to połączyć, aby nie rezygnować z żadnego z nich i nie iść na żadne kompromisy. I czuje, że głęboko wiem jak to zrobić. I to jest teraz moim tematem do odkrywania.

 

Bycie Dorosłą Kobietą w związku i posiadanie dzieci wymaga wielu inicjacji, wewnętrznej pracy i uwalniania emocji (stanów płynnych).

To cały czas praktyka – pozostawanie w moim centrum, dawanie propozycji, negocjowanie intymności, zmienianie/tworzenie przestrzeni, dzielenie się tym, co czuję z moim partnerem i dziećmi, bycie widoczną z moimi potrzebami, bycie nie zaczepienia, bycie tą, która trzyma przestrzeń i daje możliwości.

 

Właśnie tu w Tabanan, narodził się pomysł, aby stworzyć Bridge House, dla osób, które są w podobnym poszukiwaniu i które chcą stać się Archetypowymi Kobietami/Mężczyznami, tworzyć intymne relacje ze swoimi partnerami, wspierać nowa kulturę wychowywania dzieci, które chcą przetransformować nuklearną rodzinę w Archetypowe Plemię. Wkrótce napiszę szczegóły dotyczące tego projektu.

 

Mam swoją poranną praktykę. Celem tej praktyki jest czuć się dobrze, czuć radość i miłość, być połączonym z moją duszą. I mam narzędzie, które działa lub powinno działać, czyli poranną praktykę jogi i centrowanie.

Doświadczyłam, że życie się dzieje i moje dzieci przychodzą podczas mojej praktyki i mogę wybrać – pozostać w mojej praktyce i negocjować z moimi dziećmi, że spełnię ich potrzeby za 15 minut (co jest dość iluzoryczne, gdy masz do czynienia z 1,5 roczną dziewczynką, która jest w okresie odkrywania swojego autorytetu) lub mogę iść z tym, co się pojawia. Oczekiwanie, że coś musi być jakieś to świetny pokarm dla gremlina. Za każdym razem, gdy oczekiwanie nie jest spełnione mój gremlin ma wyrzuty do innych, do wszechświata, do siebie. Doświadczyłam tego wiele razy. Więc kolejnym razem, gdy siedziałam na macie do jogi, a moje dzieci przyszły do mnie ze swoimi potrzebami, siedziały na mnie, mówiły do mnie, zajmowały moją uwagę wiedziałam, że mam wybór. Zdecydowałam pójść za tym, co jest. Siedziałam przez całe 15 minut z dziećmi na kolanach i doświadczyłam tyle miłości i więzi, których nie dawały mi moje poprzednie praktyki jogi. Byłam szczęśliwa i spełniona, mimo że nie wykonywałam żadnej asany. Dostałam to, czego chciałam, tylko w inny sposób.

 

Natura nieustannie coś ci oferuje. To twój wybór, czy przyjmiesz to z otwartym sercem, czy będziesz się opierać.  Można próbować być mądrzejszym, ale z mojego doświadczenia wynika, że nie szczęśliwszym.

 

Kiedy byliśmy w samolocie na Bali, po raz pierwszy zobaczyłem, jak moja 1,5-roczna córka zainicjowała zabawę z innym dzieckiem. To był mały tajski chłopiec. Od tego momentu porzuciłam wszelkie wątpliwości co do tego, czy dobrze jest podróżować z dziećmi. Widziałam jej odwagę, otwartość, ciekawość i chęć odkrywania.

 

Zdecydowaliśmy się zabrać minimalną ilość rzeczy w tę podróż, aby nasze życie było prostsze. Zabraliśmy tylko 2 małe samochodziki, które w drugim tygodniu oddaliśmy balijskiej rodzinie, bo choć były to ulubione zabawki naszych dzieci, to coraz bardziej kurzyły się w kącie.

Życie blisko natury i przebywanie na zewnątrz przez większość czasu daje im tysiące możliwości zabawy. Jestem zafascynowana ich kreatywnością znajdowania sposobu na zabawę wodą, liśćmi, kamieniami, a nawet czajnikiem. Widzę, że wychowanie dziecka w nowym środowisku nie wymaga niczego poza obecnością i czasem. Dzieci naturalnie szukają interakcji, więzi i budują swoje plemię. Po dwóch tygodniach ich ulubione miejsca do zabawy znajdowały się w kuchni, gdzie ludzie gotowali, na budowie, w rzece, na farmie. Podążali za ludźmi i spędzali z nimi czas. To sprawia, że są szczęśliwe. Ich dom może być wszędzie, o ile czują się bezpiecznie a czują się bezpiecznie tam, gdzie otrzymują obecność i miłość.

 

W Tabanan mieliśmy naprawdę proste życie. Byliśmy tylko dwa razy na zewnątrz w większych miastach i byliśmy po tym wyczerpani. Teraz widzę wyraźnie, że dla mnie brak zewnętrznych atrakcji oznacza brak rozpraszaczy. O wiele łatwiej jest mi być zintegrowaną i nasyconą w prostych czynnościach, przebywając na łonie natury, z dala od miasta. Po raz pierwszy w życiu znaleźliśmy nasz rodzinny rytm i działał on bardzo dobrze dla nas wszystkich.

 

Z rozmowy międzykulturowej z balijskim kierowcą dowiedziałem się o trzech głównych wartościach ich kultury:

Być w harmonii z Bogiem.

Być w harmonii z samym sobą.

Być w harmonii z innymi.

 

Po dwóch godzinach tej rozmowy zdałam sobie sprawę, że mamy wiele podobieństw. Chociaż nie wierzę w żadnego boga, wiem, że jest coś większego ode mnie. Praktykuję, jak być zintegrowaną ze sobą i jak tworzyć intymne relacje z innymi.

 

Obawiam się jednak o motywację ich zachowań. Mocno wierzą w Karmę, mówiąc, że powinieneś robić dobre rzeczy i pomagać innym, aby mieć lepsze życie. Obawiam się, że robią to dla idei, a nie dlatego, że naprawdę chcą pomóc za każdym razem, gdy to robią. Czasami czułam, że za ich propozycją kryje się strach. Strach przed niewykorzystaniem okazji do pomocy. A nie tak naprawdę radość z robienia tego. Czuję smutek, że ta kultura ma bardzo surowe zwyczaje, a wybory ludzi są ograniczone, jeśli chcą pozostać w społeczności. Z tej rozmowy wyczułam, że ten człowiek zastanawia się, co jeszcze jest możliwe, ponieważ czuje, że coś jest nie tak. Zadawał wiele pytań na temat mojej kultury i był otwarty na słuchanie. To była rozmowa między kulturami, a pytanie, które pojawiło się we mnie, brzmiało: jak mogę przeprowadzić rozmowę między istotami, która jest również rozmową między kulturami.

Kultura jest kulturą. To jest świat oparty na jakimś kontekście. A gdzieś pod warstwami zwyczajów, przekonań, koncepcji i rozróżnień jesteśmy tacy sami. Chcę spotkać się z tymi ludźmi właśnie na tym poziomie i biorę to jako mój kolejny eksperyment.